Ոսկյա Փասյան Золотой фазан լատիներեն Chrysolophus pictus
Ոսկյա Փասյանի հայրենիքն է Չինաստանը: Ոսկե փասյանն ունի աննկարագրելի գեղեցկություն: Արուների գլխին գեղեցիկ ոսկեգույն փետուրներից կատար կա, պարանոցը զարդարված է նարնջագույն “մանյակ”-ով, որի վերջույթը ընդգծված է սև գույնով: Մեջքը եվ նախապոչի հատվածը ներկված է ոսկեգույն, մարմնի նեքևի հատվածը ներկված է ալ կարմիր գույնով: Ոսկյա փասյանի պոչը երկար է, ներկված սև գույնով: Էգերը ներկված են միատոն մոխրա-շագանակագույն, չունեն կատարներ և երկար պոչ: Ոսկե փասյանը բնակվում է արևելյան և հարավային Չինաստանի, Տիբեթի և Մոնղոլիայի արևելյան հատվածներում: Փասյանը բնակություն է հաստատում բարձրադիր գոտիներում՝ ծովի մակերեւույթից 2000-ից 3000 մ բարձրության վրա, բամբուկերի խիտ անտառներում կամ այլ ցածր թփերի մեջ։ Ոսկյա Փասյանը խուսափում է անտառներից, ճահիճներից, բաց տարածությունից։ Բնակության համար նախընտրում են գյուղատնտեսական
նշանակության հողակտորներ՝ սեփական պլանտացիաների մոտ։ Այս տեսակը շատ հեշտությամբ ընտելանում է տեղական բնակկլիմայական պայմաններին։ Կարող է ապրել անգամ ազատության մեջ։ Ոսկյա փասյանը շատ լավ ընտելանում է մեր երկրի կլիմայական պայմաններին: Այս թռչունը իրական զարդն է կենդանաբանական այգիների: Ոսկյա փասյանին չի կարելի պահել ազատության պայմաններում, քանի որ թռչունի վառ գույնը գրավում է գիշատիչների ուշադրությունը: Նաև խորհուրդ չի տրվում խաչասերել այլ ցեղատեսակի հետ իր ագրեսիվության պատճառով: Մնում է առավելապես հայտնի բազմացման համար որպես դեկորատիվ թռչուն։ Ոսկյա փասյանը չունի տնտեսական նշանակություն՝ իր փոքր քաշից ելնելով: Իր երկրում սնվում են բույսերի, բամբուկների ծիլերով, ոչ շատ հաճախ կտցում են նաև միջատներ։ Գիշատիչներից զգուշանալու նպատակով այս տեսակը գիշերում է բարձր ծառերի վրա։ Իր տարածքից գրեթե չի հեռանում։ Հայաստանում տնային պայմաններում պահվող այս տեսակը կերակրվում է հացահատիկի ջարդոններով կամ կոմբինացված կերերով։ Տարվա մեծ մասը ապրում են առանձին, միայն գարնան գալու հետ մեկտեղ արուներն ակտիվանում են, դառնում են ագրեսիվ մրցակցին վանելու համար։ Էգերին սիրահետելու և գրավելու համար արուները բարձր ճիչեր են արձակում։ Բացում են օձիքները և սկսում են զուգավորման պարը պարել, պտտվելով էգերի շուրջը, թևերը բացելով և թափահարելով, կարծես ցանկանում են ցուցադրել իրենց գեղեցիկ գույները։ Բազմացման նպատակով ձվադրում են հողի փոքրիկ փոսիկի մեջ։ Ածում են 18-ից 30 ձու։ 23-24 օրից ճուտիկները դուրս գալուց անմիջապես հետո պատված են լինում թանձր բմբուլիկներով և առաջի իսկ օրվանից կարողանում են ինքնուրույն սնվել։
Ոսկյա Փասյանի հայրենիքն է Չինաստանը: Ոսկե փասյանն ունի աննկարագրելի գեղեցկություն: Արուների գլխին գեղեցիկ ոսկեգույն փետուրներից կատար կա, պարանոցը զարդարված է նարնջագույն “մանյակ”-ով, որի վերջույթը ընդգծված է սև գույնով: Մեջքը եվ նախապոչի հատվածը ներկված է ոսկեգույն, մարմնի նեքևի հատվածը ներկված է ալ կարմիր գույնով: Ոսկյա փասյանի պոչը երկար է, ներկված սև գույնով: Էգերը ներկված են միատոն մոխրա-շագանակագույն, չունեն կատարներ և երկար պոչ: Ոսկե փասյանը բնակվում է արևելյան և հարավային Չինաստանի, Տիբեթի և Մոնղոլիայի արևելյան հատվածներում: Փասյանը բնակություն է հաստատում բարձրադիր գոտիներում՝ ծովի մակերեւույթից 2000-ից 3000 մ բարձրության վրա, բամբուկերի խիտ անտառներում կամ այլ ցածր թփերի մեջ։ Ոսկյա Փասյանը խուսափում է անտառներից, ճահիճներից, բաց տարածությունից։ Բնակության համար նախընտրում են գյուղատնտեսական
նշանակության հողակտորներ՝ սեփական պլանտացիաների մոտ։ Այս տեսակը շատ հեշտությամբ ընտելանում է տեղական բնակկլիմայական պայմաններին։ Կարող է ապրել անգամ ազատության մեջ։ Ոսկյա փասյանը շատ լավ ընտելանում է մեր երկրի կլիմայական պայմաններին: Այս թռչունը իրական զարդն է կենդանաբանական այգիների: Ոսկյա փասյանին չի կարելի պահել ազատության պայմաններում, քանի որ թռչունի վառ գույնը գրավում է գիշատիչների ուշադրությունը: Նաև խորհուրդ չի տրվում խաչասերել այլ ցեղատեսակի հետ իր ագրեսիվության պատճառով: Մնում է առավելապես հայտնի բազմացման համար որպես դեկորատիվ թռչուն։ Ոսկյա փասյանը չունի տնտեսական նշանակություն՝ իր փոքր քաշից ելնելով: Իր երկրում սնվում են բույսերի, բամբուկների ծիլերով, ոչ շատ հաճախ կտցում են նաև միջատներ։ Գիշատիչներից զգուշանալու նպատակով այս տեսակը գիշերում է բարձր ծառերի վրա։ Իր տարածքից գրեթե չի հեռանում։ Հայաստանում տնային պայմաններում պահվող այս տեսակը կերակրվում է հացահատիկի ջարդոններով կամ կոմբինացված կերերով։ Տարվա մեծ մասը ապրում են առանձին, միայն գարնան գալու հետ մեկտեղ արուներն ակտիվանում են, դառնում են ագրեսիվ մրցակցին վանելու համար։ Էգերին սիրահետելու և գրավելու համար արուները բարձր ճիչեր են արձակում։ Բացում են օձիքները և սկսում են զուգավորման պարը պարել, պտտվելով էգերի շուրջը, թևերը բացելով և թափահարելով, կարծես ցանկանում են ցուցադրել իրենց գեղեցիկ գույները։ Բազմացման նպատակով ձվադրում են հողի փոքրիկ փոսիկի մեջ։ Ածում են 18-ից 30 ձու։ 23-24 օրից ճուտիկները դուրս գալուց անմիջապես հետո պատված են լինում թանձր բմբուլիկներով և առաջի իսկ օրվանից կարողանում են ինքնուրույն սնվել։
