Փասյան – Արծաթյա Серебряный фазан լատիներեն L. nycthemera
Ներկայացուցիչներից մեկն է ասիական փասյանը, որը հայտնի է Եվրոպայում շատ հնուց:Թռչնի հայրենիք համարվում են  հարավ-արևելյան Ասիայի, հարավային Չինաստանի և Հիմալայների միջև ընկած շրջանները, որտեղ հանդիպում է այս ցեղի մինչև 13 տեսակներ։Հանդիպում են լեռնային հատվածներում։ Բնակվում են ծովի մակերեսից 1200-2400 մ բարձրության վրա։ Ինչպես մյուս տեսակները այս տեսակը նույնպես բույնը հյուսում է հողի վրա խիտ բամբուկների կամ այլ թփերի մեջ։ Գարնանը զուգավորվելու ժամանակահատվածում արուները  բարձր սուլում են, իրենց նույպես դրսեվորում են վտանգի ժամանակ։ Զուգավորման ժամանակ լինում են ավելի գրգռված, պարբերաբար բարձրացնում են կատարները, տարածում են թևերը, պոչը։ Գրգռվածությունից գլուխը լցվում է արյունով, որն էլ ավելի մգացնում է գխի կարմի մասը։ Արուների  փետուրների գունավորումը սև և սպիտակ է: Գլխի մի հատված վառ  կարմիր գույն է, վիզը, մեջքը և թևերի վերևի հատվածները սպիտակ նախշերով են։ Արուների երկարությունը կազմում է 120, պոչը մոտ 70 սմ։ Ոտքերը նույնպես կարմիր են:
 Էգը ավելի համեստ փետուրներ ունի, մարմնի երկարությունը կազմում է 70-71 իսկ պոչը 24-32 սմ։ Արուները շատ կռվարար են և հարձակվում են ոչ միայն յուրայինների այլև այլ ընտանիքի ներկայացուցիչների վրա։ Արծաթյա փասյանը շատ հեշտությամբ խաչասերվում  է հասարակ ցեղատեսակի հետ: Արծաթյա փասյանը նույնպես դեկորատիվ է, սակայն ոչ հաճախ են բուծում կենդանաբանական այգիներում պահելու համար: Էգերը սկսում են ձվադրել կյանքի 2-րդ տարում միայն՝ ածելով 10-18 ձու տարեկան։ Իրենց վերջնական գունավորումը նույնպես տեղի է ունենեւմ 2-րդ տարում,  ինկուբացիոն շրջանը տևում է 24-25 օր։ Արծաթյա փասյանի ճտերը արագ են աճում և դառնում են ինքնուրույն և մեկ ամսականում արդեն կաողանում են թռչել: Վաղ տարիքում որպես կերակուր հանդիսանում են միջատները և որդերը,  ավելի ուշ սկսում են կերակրվել կանաչով, այնուհետ անցնում են տարբեր տեսակի սերմերի ։ Տնային պայմաններում պահելիս Հայաստանի  բուծողները օգտվում են նաև կոմբինացված կերերից։  Ինկուբացիան կատարվում է նույնությամբ ինչ մյուս տեսակների ժամանակ։