Բազմամյա բույս է, պատկանում է շքանարգիզազգիների ընտանիքին: Խորհրդային Միությունում կարելի հանդիպել նարգիզի երեք տեսակների, որոնցից երկուսն աճում են Կովկասում, իսկ երրորը հանդիպում է Կարպատյան լեռներում: Նարգիզը սոխուկավոր բուսերի մեջ առաջնակարգ տեղ է գրավում իր նրբագեղ տերևների ու գեղեցիկ ծաղիկների շնորհիվ: Նարգիզներն իրենց ծաղկակոթունի վրա կրում են մեկ ծաղիկ, հազվադեպ է հանդիպում, որ ունենում են երկուսը: Ծաղիկներն ըստ կառուցվածքի լինում են խոշորածաղիկ փողրակավոր և մանր թաղիկավոր ու լիաթերթ:
Քիմիական բադադրությունը: Նարգիզի սոխուկն ու ծաղիկները պարունակում են եթերային յուղ, տերևները` ալկալոիդներ, սապոնիններ ու սոսնձանյութեր: Օգտագործման եղանակը: Բժշկության մեջ օգտագործել են նարգիզի սոխուկն ու ծաղիկը:
Հայկական բժշկության մեջ նարգիզն օգտագործել են մաշկային ցաների, պեպենների, բծերի, գերհոգնածության, ընդհանուր թուլության, խոցերի, արգանդի հիվանդությունների, սեռական թուլության, հոդացավերի, թութքի բուժման համար:
1. Նարգիզի 3 սոխուկի վրա ավելացնել այնքան կաթ, որ սոխուկները ծածկվեն և թողնել 24 ժամ, հետո քամել և քսել մարմնին` ընդհանուր թուլության և գերհոգնածության վերացման համար: Այդ նույնը կարելի է քսել մաշկային ցաներին, պեպեններին, բծերին, խոցերին դրանց բուժման համար:
2. Նարգիզի ծաղկից ստացված ձեթից օրը 3 անգամ 1-ական թեյի գդալ խմել` սեռական թուլության, արգանդի ջղաձգման բուժման համար: Ձեթը կարելի է քսել հոդատապիս, թութքին ե խոցերին` դրանց բուժման համար:
Նարգիզը հակացուցված է ջերմող հիվանդներին:
Ըստ Ամիրդովլաթի, նարգիզի հակաթույնը շուշանն ու մանուշակն են, իսկ փոխարինողը մեխակն է: