Բազմամյա խոտաբույս է, պատկանում է մատիտեղազգիների ընտանիքին: Արմատը հաստ է, երկրորդային արմատներով: Ցողունն ուղղաձիգ է, ճյուղավորված, մերկ, անկյունավոր: Արմատամերձ տերևներն ահագին խոշոր են, լայն, նշտարաձև, երկար, կեռ կոթուններով, կողքերից թեթև ալիքված: Ցողունային տերևները նշտարագծաձև են, հերթական, նստադիր, հիմքի մոտ` ժապավենաձև, մուգ դարչնագույն և գրկում են ցողունը: Ծաղիկները հավաքված են գլանաձև կամ հաս-կաձև ծաղկւսբույլակոնում: Պսակը վարդագույն է կամ մսակարմրա֊ գույն, հնգամաս: Բաժակը կազմված է հինգ նեղ մասնիկներից: Առէջները երեք հատ են: Պտուղը եռաբնանի, մուգ դարչնագույն, հարթ, փայլուն ընկույզիկ է: Շաղկում է հունիս-օգոստոս ամիսներին, պտուղը հասունանում է օգոստոս-սեպտեմբեր ամիսներին:
Քիմիական բաղադրությունը: Արմատները պարունակում են դաբաղանյութեր, հայտնաբերված են նաև ազատ գալովաթթու և էլագալովաթթու: Բույսը պարունակում է կոֆեին, ինչպես նաև ֆլավոնոիդներ, որոնցից հիմնականը հիպերոզիդն է: Ծաղիկները և տերևները պարունակում են ասկորբինաթթու: Արմատները պարունակում են կատեխինaյին տանիններ և քիչ քանակությամբ գալոտանին, ֆլոբաֆեն, օսլա, սպիտակուցներ և միկրոտարրեր:
Օգտագործման եղանակները: Բժշկության մեջ օգտագործվել է արմատները:
Բուլղարական բժշկության մեջ օձաբիբարն օգտագործել են աղեստամոքսային ուղու կատարի, լուծի, դիզենտերիայի, բուռն դաշտանի, բերանի խոռոչի լորձաթաղանթի բորբոքումների, կոկորդի բորբոքման բուժման համար:
Հայկական բժշկության մեջ օգտագործել են լուծի, դիզենտերիայի, աղեստամոքսային ուղու կատարի, բուռն դաշտանի, բերանի խոռոչի լորձաթաղանթի և կոկորդի բորբոքումների բուժման համար:
15 գ օձաբիբարի արմատն աղալ, վրան ավելացնել 300 գ եռացրած ջուր և թողնել 20 րոպե, հետո քամել և օրը 3 անգամ 100-ական գ խմել` դիզենտերիայի, արյունային լուծի, բուռն դաշտանի, ներքին արյունահոսությունների, աղեստամոքսային ուղու կատարի բուժման համար:
Այդ նույնը ողողումների ձևով կարելի է օգտագործել` բերանի և կոկորդի լորձաթաղանթների բորբոքումների բուժման համար: