ԿԱՏՎԱԽՈՏ - ВАЛЕРИАНА

Բազմամյա խոտաբույս է, պատկանում է կատվախոտազգիների ընտանիքին: Բույսի արմատները բազմաթիվ են, երկար և կարճ երկրորդական արմատներով: Ցողունն ուղղաձիգ է, վերևի մասում` ճյուղավորված, ակոսավոր, սնամեջ: Երկար տերևակոթունի վրա դասավորված են 5-12 ձվանշտարաձև, խոշոր ատամներով տերևիկները: Տաղիկները հավաքված են բարդ կիսահովանոցներում, որոնք գտնվում են ճյուղերի գագաթներին: Բաժակը բացակայում է: Պսակը հնգաթերթ է, խողովակաձև: Պսակը բաց վարդագույն է կամ սպիտակ: Առէջները երեքն են, անհամաչափ դասավորված: Վարսանդն առաջանում է երեք պտղաթերթերից և ներքին եռաբուն սերմնարանից: Պտուղը չոր է, միասերմ, վերևում փուփուլավոր: Ծաղկում է գարնան վերջից մինչև ամռան կեսերը:
Քիմիական բաղադրությունը: Արմատը պարունակում է 0,5-2% եթերայուղ, որով և պայմանավորված է արմատների հոտը: Եթերայուղը պարունակում է վալերիանաբորնեոլային էֆիր, կամֆեն, ազատ բորնեոլ, պինեն և այլ տերպեններ: Արմատի մեջ հայտնաբերված են նաև ալկալոիդներ` վալերին և խատինին:
Օգտագործման եղանակը:  Բժշկության մեջ կատվախոտն օգտագործել են նյարդային համակարգի կենսագործունեության խանգարումների, սրտխփոցի բուժման համար:
Հայկական բժշկության մեջ կատվախոտն օգտագործել են անքնության, նյարդային հողի վրա առաջած սրտխփոցի մարսողական ուղու խանգարումների բուժման համար:
Երեք գ կատվախոտի արմատը մանրացնել, վրան լցնել 250 մլ սառը ջուր, թողնել 24 ժամ: Օրը 3 անգամ 80-ական գ խմել` անքնության, նյարդային համակարգի խանգարման, նյարդային հողի վրա խանգարված սրտի հաճախասրտության բուժման համար: Այդ պատրաստուկը չի կարելի երկար ժամանակ օգտագործել, քանի որ խանգարում է ստամոքսաղիքային ուղու գործունեությանը: Քրոնիկ հիվանդությունների դեպքում կատվախոտի պատրաստուկն օգտագործում են բժշկի նշանակումով և որոշ ընդհատումներով: